Niezdolność do pracy

Medycznych informacji nie może bezpośrednio przekazać pracodawcy, można jedynie przedstawić im streszczenie i opinię.
Informacje medyczne są poufne i nie powinno się ich przedstawiać osobom trzecim, w tym również pracodawcy.

W przeciągu 6 tygodni od pierwszego dnia niezdolności do pracy, pracodawca powinien zgłosić niezdolność do pracy do lekarza zakładowego, tak zwanego lekarza Arbo. Lekarz zakładowy powinien zapoznać się ze wszystkimi opiniami medycznymi przed wystawieniem opinii o zdolności lub niezdolności do pracy. Lekarz Arbo w swojej ocenie najczęściej opiera się na informacjach zebranych podczas wizyty. Powinien jednak, również pobrać informacje medyczne od lekarzy prowadzących leczenie.

Dolegliwości i ograniczenia powinny zostać precyzyjnie spisane przez lekarza zakładowego. Warto też zwrócić uwagę na dolegliwości natury psychicznej takie jak; koszmary, budzenie się w nocy czy brak koncentracji. Lekarz zakładowy może zalecić prace zastępcze na przykład w mniejszym wymiarze godzin.
Zgodnie z kodeksem cywilnym, każdy poszkodowany jest zobowiązany do ograniczenia swoich szkód. W praktyce oznacza to, że poszkodowany jest zobowiązany do wykonywania pracy dostosowanej do ograniczeń. Jeżeli praca jest zbyt ciężka, pracownik powinien zgłosić to szefostwu i wnioskować o kolejną wizytę u lekarza zakładowego. Poszkodowany może ubiegać się o opinię UWV zwaną deskundigenoordeel o ile nie zgadza się z opinią lekarza zakładowego.
Rok po wypadku urząd UWV rozpatrzy czy poszkodowany wciąż jest niezdolny do wykonywania swojej pracy. W 93 tygodniu niezdolności do pracy, musi zostać złożony wniosek o przyznanie renty. O ile po 104 tygodniach od pierwszego dnia choroby, poszkodowany wciąż jest niezdolny do pracy należy się renta. WIA to renta tymczasowa. Renta tymczasowa zostaje przyznana w chwili gdy zakładane jest, że stan zdrowia może się polepszyć lub gdy nie zakończono jeszcze leczenia. Czasami powodem przyznania renty WIA jest ograniczenie godzin pracy. W chwili gdy na przykład lekarz zakładowy uznał że pracownik może pracować jedynie przez część dnia.
Niestety niezdolność do pracy nie zostaje oceniona na podstawie doznanego urazu. Niezdolność do pracy zostaje oszacowana na podstawie dochodów.
Dla zobrazowania przedstawię fikcyjny przykład:
Przed wypadkiem Pan M. był pracownikiem logistycznym i zarabiał 2000,00 euro miesięcznie. Przez uraz nogi jest ograniczony między innymi w staniu, chodzeniu, klękaniu. Poszkodowany jest w stanie stać i chodzić przez maksymalnie 6 godzin. Oznacza to, że Pan M. jest w stanie zarobić 80% swoich dochodów. Renta nie zostaje mu przyznana. Jeżeli Pan M. Nie może stać dłużej niż 2 godziny, wówczas jego utrata dochodowa przekracza 65%, przez co należy mu się renta.

IVA to renta stała, dla osób całkowicie niezdolnych do pracy.

WGA to renta dla częściowo niezdolnych do pracy przez maksymalnie 2 lata. Zakładane jest przez urząd UWV, że część dochodów zostanie zarobiona przez wykonywanie płatnej pracy.
W razie nie wykorzystania możliwości pracy, zasiłek zostaje obniżony.
W przypadku podjęcia pracy pomimo przyznania renty istnieje możliwości skorzystania z tak zwanej polisy „No risk polis”.
Przez okres 2 lat, w razie pogorszenia stanu zdrowia, istnieje możliwość powrotu do renty.